Bediuzzaman Said Nursi

Bana «Sen şuna buna niçin sataştın?» di­yorlar. Farkında değilim. Karsımda müthiş bir yangın var. Alevleri göklere yükseliyor. İçinde evlâdım yanıyor, îmanım tutuşmuş ya­nıyor. O yangım söndürmeye, îmanımı kur­tarmağa koşuyorum. Yolda biri beni köstek­lemek istemiş de ayağım ona çarpmış. Ne ehemmiyeti var? O müthiş yangın karşısın­da bu küçük hâdise bir kıymet ifade eder

Dar düşünceler! Dar görüşler!

Ben cemiyetin îman selâmeti yolunda âhiretimi de feda ettim. Gözümde ne Cennet sevdası var, ne Cehennem korkusu. Cemiye­tin, yirmi beş milyon Türk cemiyetinin îma­nı namına bir Said değil, bin Said feda olsun. Kur'an'tmız yeryüzünde cemaatsiz kalırsa Cennet'i de istemem; Orası da bana zindan olur. Milletimizin îmanım selâmette görür­sem, Cehennem'in alevleri içinde yanmağa razıyım. Çünkü vücudum yanarken, gönlüm gül - gülistan olur.

BİRTEK GAYEM VARDIR;

o da mezara yaklaştığım bu zamanda İs lam memleketi olan bu vatanda bolşevik bay­kuşlarının seslerini işitiyoruz. Bu ses âlem-i islâm'ın îman esaslarını zedeliyor. Halkı, bil­hassa gençleri imansız   yaparak   kendisine bağlıyor. Ben bütün mevcudiyetimle bunlar­la mücadele ederek gençleri ve Müslümanla­rı imana davet ediyorum. Bu imansız kitle­ye karsı mücadele ediyorum. Bu mücahedem ile inşaallah Allah huzuruna   girmek istiyo­rum, bütün faaliyetim budur. Beni bu gayem­den alıkoyanlar da, korkarım ki bolşevikler olsun. Bu îman düşmanlarına karşı mücahede açan dindar kuvvetlerle el ele vermek, benim için mukaddes bir gayedir. Beni serbest bı­rakınız. Elbirliğiyle komünistlikle zehirlenen gençlerin ıslahına ve memleketin    imanına. Allah'ın  birliğine  hizmet  edenim.

Sana ızdırap veren, yalnız İslâmın ma­ruz kaldığı tehlikelerdir. Eskiden tehlikeler hariçten gelirdi; onun için mukavemet kolay­dı. Şimdi tehlike içeriden geliyor. Kurt, göv­denin içine girdi. Şimdi, mukavemet güçleş­ti. Korkarım ki cemiyetin bünyesi buna da­yanamaz, çünkü düşmanı sezmez. Can dama-rmı koparan, kanım içen en büyük hasmım dost zanneder. Cemiyetin basiret gözü böyle körlesirse, iman kalesi tehlikededir, işte be­nim ıstırabım, yegâne ıztırabım budur. Yok­sa şahsımın maruz kaldığı zahmet ve me­şakkatleri düşünmeğe bile vaktim yoktur. Keşke bunun bin misli meşakkate maruz kalsam da îman kalesinin istikbali selâmet­te olsa!

Dünya, büyük bîr manevî buhran geçiri-yor. Manevî temelleri sarsılan garb cemiyeti İçinde doğan bir hastalık, bir veba, bir taun felâketi gittikçe yeryüzüne dağılıyor. Bu müthiş sâri illete karsı islâm cemiyeti ne gi­bi çarelerle karsı koyacak? Garbin çürümüş, kokmuş, tefessüh etmiş, bâtıl formülleriyle mi? Yofcsa İslâm cemiyetinin ter ü taze îman esaslariyle mi? Büyük kafaları gaflet için­de görüyorum, îman kalesini, küfrün çürük direkleri tutamaz. Onun için, ben yalnız îman üzerine mesaimi teksif etmiş bulunuyorum.

Risale-i Nur'it anlamıyorlar. Yahut anla-mâfc istemiyorlar. Beni, skolastik bataklığı içinde saplanmış bir medrese hocası zanne­diyorlar. Ben, bütün müsbet ilimlerle, asr-ı hazır fen ve felsefesiyle meşgul oldum. Bu hususta en derin meseleleri hallettim. Hattâ bu hususta da bazı eserler telif eyledim.